Ik zag laatst een filmpje op internet wat me daadwerkelijk raakte. Het ging over een directeur van een school die een groep afstuderende kinderen toesprak. Hij vertelde wat er van hen verwacht werd nadat ze waren afgestudeerd: een baan vinden, succesvol zijn, daarna een partner vinden, een huis kopen, kinderen krijgen....
De kinderen werden steeds minder enthousiast naarmate zijn verhaal vorderde. Want wat legde die verwachting een enorme druk op hun schouders! Ze waren blij dat ze eindelijk van school af mochten om dan te ontdekken dat er kennelijk opnieuw veel van hen verwacht werd...
En ook bij ons leggen verwachtingen druk op onze schouders... We moeten zoveel, we willen zoveel, we kunnen ook zoveel. Maar willen we dat echt als we diep in ons hart kijken? Kiezen we zelf of wordt er voor ons gekozen? Wat is de beste weg? Dat ga ik uitleggen aan de hand van de kunst van het 'zijn': "Wu Wei"